Choroba jest opowieścią, czyli słów kilka wprowadzających do medycyny narracyjnej i arteterapii

​

Moi Drodzy,

Każdy z nas nosi własną historię, zazwyczaj niespisaną... I jeśli potraktować życie jak powieść, to różnorodność oraz długość dzieł byłaby przeogromna. Wertowalibyśmy opasłe tomy, pełne przygód sagi, krótkie nowele nagle  przerwane, historie wielkich miłości, przełomowych odkryć i wzruszającej prozy życia.

I na tych kartach odczytalibyśmy także refleksje chorych, zmagających się z cierpieniem złamanego bólem ciała.  Śmiem zatem twierdzić, iż choroba jest opowieścią. Świadczą o tym choćby pamiętniki, których autorzy często opisują swoje dolegliwości.
Pacjent zatem to narrator, a lekarz humanista to uważny i czuły słuchacz. Albowiem w słowach chorego kryje się niekiedy tajemnica cierpienia, jego źródła i przebiegu.

Jednak niełatwo jest mówić o bólu.
Dlatego też sztuka staje się ważnym pomostem pomiędzy pacjentem a lekarzem. Ileż można wyrazić poprzez obraz, melodię czy wiersz...

Arteterapia uczy z jednej strony interpretacji twórczości chorego, z drugiej zaś wyrażania emocji poprzez sztukę. Arteterapeuta stoi pomiędzy lekarzem a chorym i pomaga tworzyć komunikacyjny pomost. Szczególnym rodzajem terapii przez sztukę jest biblioterapia oraz baśnioterapia. Ta ostatnia skierowana jest do najmłodszych.

Medycyna narracyjna zaś traktuje literaturę jako istotne wsparcie dialogu z pacjentem. W tym celu interpretacja dzieł literackich staje się cenną umiejętnością personelu medycznego.

I to właśnie o biblioterapii i medycynie narracyjnej  zamierzam Wam troszkę poopowiadać...